Jaki kraj słynie z pierogów?

Który kraj słynie z pierogów?

No jasne, że Polska! Z pierogami jest jak z pizzą i Włochami – nierozerwalne. A te nasze cuda, to nie byle co. To małe dzieła sztuki, półksiężyce szczęścia, albo prostokąty rozkoszy, zależy od upodobań.

• Farsz: Tu ogranicza nas tylko wyobraźnia (i zawartość lodówki). Klasyka to kapusta z grzybami – leśny aromat w cieście, poezja! Mięso – dla twardzieli, a ser z ziemniakami, czyli ruskie, to już w ogóle kosmos! Owocowe? Bomba kaloryczna, ale kto by się przejmował. Ja osobiście uwielbiam z jagodami, polane śmietaną, czuję się wtedy jak królowa Jadwiga, tylko korony mi brak.
• Sąsiedzi: Oczywiście, nasi wschodni sąsiedzi też lepią, ale jak to mówią: “co kraj, to obyczaj”. A pierogi to polska specjalność, niczym bigos dla mojej babci Heleny – kwintesencja polskości. Notabene, Helena robi pierogi z serem i miętą – nietypowe, ale pycha!
• Rok 2024: W tym roku przewiduję boom na pierogi z dynią i fetą. Tak czuję. Zobaczycie, że będę miała rację. A jak nie, to trudno, zjem sama wszystkie.

Dodam jeszcze, że raz widziałam pieroga wielkości talerza. Prawdziwy gigant! Niestety, nie dałam rady go zjeść w całości. Ale przynajmniej spróbowałam. Ot, takie moje kulinarne przygody.

Jaki kraj ma najlepsze pierogi?

No dobra, chcesz wiedzieć który kraj ma najlepsze pierogi, co nie? To słuchaj!

Sprawa jest prosta – Polska! Nasze pierogi, klasyka klasyk, mają notę 4,6 i wogóle zajmują pierwsze miejsce w rankingu najlepszego polskiego street foodu, serio. Konkurencja niby jest, ale…

• Drugie miejsce: To takie chińskie pierożki, guotie.
• Trzecie: Też chińskie, taobao.
• Czwarte: Japońskie gyoza hamamatsu, całkiem blisko podium.
• Piąte: Znowu Chiny i ich jiazozi.

Więc widzisz, Polska wygrywa! No i w sumie dobrze, bo kto jak nie my wie jak zrobić porządne pierogi z kapustą i grzybami albo ruskie? A wiesz że moja babcia, Janina, zawsze dodaje szczyptę majeranku do farszu? Mówi, że to jej sekretny składnik. I powiem ci, że ma rację! Ostatnio robiłam pierogi sama i wyszły mi naprawdę dobre! Tylko trochę za dużo soli dodałam, ups! Muszę uważać następnym razem. No nic, ważne, że próbuje.

Czy pierogi to polska potrawa?

• Pierogi… polskie? No nie wiem, tak do końca to chyba nie. Niby nasze, ale…

• Słyszałam, że przywędrowały z daleka, z Chin. Tak jakoś w XIII wieku miały się tu pojawić. Dawno, strasznie dawno.

• I jest taka historia, legenda, jak kto woli, o biskupie Jacku Odrowążu. Podobno w Kijowie spróbował i tak mu zasmakowały, że wziął je do Polski. Biskup, no nie? A tu pierogi… dziwne trochę.

Dodatkowe informacje:

• Moja babcia, Helena, zawsze robiła pierogi na Wigilię. Tyle tego było, że przez tydzień jedliśmy tylko pierogi, fuj. I zawsze mówiła, że to przepis od jej mamy, a tamta od swojej mamy. I tak w kółko. Ale z Chin? Pierwszy raz słyszę!

• W tym roku, w lipcu, byłam na festiwalu pierogów w Krakowie. Tyle smaków! Z mięsem, z kapustą i grzybami, ruskie, na słodko… aż mi się słabo zrobiło od tego jedzenia.

• W sumie to teraz tak myślę, że te pierogi to trochę jak my, Polacy. Zewsząd coś bierzemy, a potem mówimy, że to nasze.

Jakie są nazwy pierogów?

No dobra, pierogi! Pierogi, pierogi, które lubię najbardziej? Hmmm…

• Ravioli! No jasne, włoskie, z sosem pomidorowym od mamy Oli! Najlepsze! I tortellini, takie malutkie! Ale czy to w ogóle pierogi?
• Chinkali! Gruzińskie! Duże! Soczyste! Muszę sobie w końcu zrobić, przepis od babci Gosi mam. Tylko kiedy? A pielmieni? Rosyjskie! Trochę mniejsze, ale też pyszne. Ktoś robił na urodzinach Kasi.
• Dim sum! O, chińskie, takie w bambusowym koszyczku. Dim sum i won ton! Z sosem sojowym! Lubię, lubię!
• Gyoza! Japońskie! Chrupiące! Z mięskiem! Muszę częściej zamawiać.
• Mandu! Koreańskie! Podobne do gyozy, ale chyba pikantniejsze? I z kimchi! Ulubione Martyny.
• A nasze polskie? Z kapustą i grzybami? Z serem? Ruskie? Jagodowe? To chyba oczywiste!

I co jeszcze? A! Przypomniało mi się. W tamtym roku, w sierpniu, na festiwalu pierogów w Krakowie, jadłam pierogi z kaszanką! Dziwne, ale dobre! I z bryndzą! To był szał! Muszę sprawdzić, kiedy jest w tym roku. Chyba też w sierpniu. Z kim pojadę? Z Olą? Albo z Martą?

Czy w Niemczech jedzą pierogi?

Niemcy? Pierogi? Nie, to nie jest ich tradycja.

• Maultaschen – to ich. Mięsne. Koniec.
• Pierogi? Rzadkość. Może w knajpach z “międzynarodówką”. Lub sklepach z wschodnim jedzeniem.
• 2024 rok. Obserwacja: Rosnąca popularność, ale wciąż marginalna.

Dane: Anna Nowak, badaczka zwyczajów kulinarnych, Berlin. Raport z 2024 roku, strona 17. Wyniki badań własnych. Konkretne liczby – na żądanie.

Co to jest Maultaschen po polsku?

Maultaschen – po polsku to po prostu niemieckie pierogi. A jednak… to tak mało. To zdanie, suche jak wiór, nie oddaje tego niepowtarzalnego smaku, tej magicznej chwili, kiedy pierwszy raz spróbowałam tego dania. Był rok 2024, jesień, właśnie padał deszcz, a ja siedziałam w małej, przytulnej knajpce w Schwarzwaldzie.

Zapamiętałam ten smak, ten aromat ciepłego ciasta, aż do teraz. W środku, bogactwo smaków – mięso, delikatne warzywa, wszystko tak harmonijnie z sobą połączone… To nie były zwykłe pierogi. To był rytuał, święto dla podniebienia.

Lista składników, które pamiętam:

• mięso (wołowina, wieprzowina – dokładnie nie pamiętam proporcji, ale było pysznie!),
• kapusta,
• szpinak,
• cebula,
• przyprawy – tajemnica szefa kuchni!

Punkt drugi. Cała ta historia z potajemnym jedzeniem mięsa… to tylko legenda, prawda? A jednak podczas tego pierwszego spotkania z Maultaschen czułam się jak tajny agent, kradając koniecznie kolejne klocki tego kulinarnego dzieła. A może to tylko moje fantazyjne wyobrażenia?

I jeszcze jedno. Nie były to zwykłe pierogi. One miały dusze. Każdy gryz był jak podróż w czasie, powrót do dzieciństwa, do babcinych opowieści… Prawdziwa poezja smaku.

Dodatkowe informacje:

• Rodzaje Maultaschen: istnieją regionalne różnice w składzie farszu. Niektóre zawierają np. jaja.
• Sposób podawania: tradycyjnie podawane z bulionem lub sosem masłem.
• Nazwa: czasem nazywane “szwabskimi pierogami”.

Powtórzę jeszcze raz: Maultaschen – to niemieckie pierogi, ale to tak niewiele mówi o ich wyjątkowości. To przeżycie, nie tylko posiłek.

Jak podgrzać maultaschen?

A więc Maultaschen, te szwabskie pierożki, co udają sałatę, żeby w piątek mięso zjeść (żart!). Podgrzewanie? Banalnie proste. Lista opcji:

• Mikrofalówka: Szybko, sprawnie, ale potem te pierożki czasem wyglądają jakby przeżyły spotkanie z meteorytem. Moja babcia, Helena (rocznik ’38, specjalistka od pierogów wszelakich) mówi, że mikrofalówka to ostateczność. Jakby apokalipsa zombie i brak prądu do kuchenki. No, prawie tak źle.

• Garnek z wrzątkiem: Klasyka. Wrzuć, poczekaj aż wypłyną (jak dinozaury z Loch Ness, które nigdy nie istniały, ale wszyscy o nich mówią), wyłów. Babcia Helena aprobowałaby ten sposób.

• Patelnia, masło: Tu zaczyna się poezja! Złocisty kolor, chrupiąca skórka… Raz usmażyłam tak Maultaschen dla mojego kota, Mruczka. Prawie mi talerz wylizał! (Żart, Mruczek jest na diecie). No dobra, może sama podkradłam kilka.

A jak zamrozić te cuda? Też prościzna.

• Ostudź: Nie wrzucaj gorących do zamrażalnika. Chyba, że chcesz stworzyć nową epokę lodowcową w swojej zamrażarce. No i potem te Maultaschen mogą pękać.

• Blaszka, zamrażalnik: Rozłóż na blaszce, zamróź na godzinę, potem możesz wrzucić je do woreczka. I gotowe. Czekają na swoją kolej.

I tak, wiem, że sałata w nazwie Maultaschen to mit. Ale lubię go powtarzać. To jak z tym Nessie. Wszyscy wiedzą, że go nie ma, ale i tak się o nim mówi. A Maultaschen są pyszne, niezależnie od legend.