Jak zrobić zupę solferino?

Jak zrobić zupę solferino? Ech, sama nazwa brzmi tak… nostalgicznie, prawda? Przypomina mi babcię, jej ciepłą kuchnię i ten niesamowity zapach, który roznosił się po całym domu. Nie wiem, czy pamiętacie ten zapach, ale dla mnie to powrót do dzieciństwa. No więc, jak zrobić tę cudowną zupę?

Najpierw, ziemniaki. Obieram je, oczywiście, jak zawsze z tymi okropnymi małymi oczkami, które tak trudno usunąć! Zawsze się zastanawiam, czy ktoś wymyślił lepszy sposób na obieranie ziemniaków, bo ja ciągle czuję, że coś robię źle. A potem kroję w kostkę. Nie za duże, nie za małe – tak w sam raz, żeby były miękkie, ale nie rozgotowane. Wiem, to brzmi jak filozofia, ale wierzcie mi, różnica jest ogromna!

Następnie por i cebula. Pora siekam dość drobno, cebulę też, chociaż ostatnio próbowałam kroić ją w piórka, ale jakoś nie było to to. Może po prostu nie mam do tego ręki? No dobra, przesadzam.

Ziemniaki w garnku, zalewam bulionem – najlepiej domowym, taki ma zupełnie inny smak. Raz zrobiłam z kostki, katastrofa! Pamiętam ten wyraz twarzy mojego męża… Gotuję do miękkości. No i tu kwestia gustu. Niektórzy lubią ziemniaki bardziej al dente, ja wolę zupełnie rozpływające się w ustach. Potem dodaję groszek – mrożony, bo świeżego w zimie nie dostane. Ile? No około… puszkę? Dwie? Zależy od wielkości garnka i apetytu.

Passata – to jest ważne! Dobrze dobrana passata to pół sukcesu. Ja zawsze bierze tą z pomidorów San Marzano, są niezwykle słodkie. Wlewam, solę, pieprzę – i tu trzeba uważnie przyprawiać, bo nie każdy lubi to samo. Moja ciotka dodaje jeszcze szczypte cukierku. Nie wiem, nie próbowalam.

Na koniec ser mozzarella. Pamiętam, jak kiedyś zrobiłam tę zupę dla przyjaciół, a jeden z nich powiedział, że to najlepsza zupa solferino, jaką kiedyś jadł. Aż mi łezka w oku się zakręciła. No więc, smacznego! Mam nadzieję, że i wam wyjdzie!