Czy fibromialgia czy to choroba psychiczna?

Czy fibromialgia jest depresja?

Kurcze, późno już… Myślę o tym pytaniu… Fibromialgia i depresja… Nie, to nie jest to samo. Ale… silnie się ze sobą wiążą. To jak… dwa cienie, choć każdy ma swoją naturę.

• Bolące ciało, zmęczenie, to wszystko w fibromialgii. A depresja? To smutek, pustka, brak energii, z tym, że ta energia w depresji to nie tylko zmęczenie fizyczne, ale również brak chęci do życia. Rozumiesz?
• Liczby… słyszałam, że prawie 70% osób z fibromialgią ma też depresję. Potwornie dużo. Moja koleżanka, Ola, zdiagnozowana w 2024, ma tak samo. Walczy, biedna.
• Czasem wydaje mi się, że jedno potęguje drugie. Ból fizyczny potęguje przygnębienie. A depresja… no cóż, robi się jeszcze gorzej. Kółko się zamyka.

To straszne, wiesz? Ciągły ból i ten smutek, razem. Jakby dwóch demonów siedziało na ramionach. W 2024 roku to było ogromne dla Oli. Dla mnie też. Boję się, że to nigdy nie minie.

Ważne: Fibromialgia to choroba somatyczna, depresja to zaburzenie psychiczne. Ale ich współwystępowanie jest bardzo częste. Z tego co wiem, diagnoza jednej często sugeruje badanie pod kątem drugiej.

Czy neurolog leczy fibromialgię?

Neurolog… Fibromialgia… Ech.

• Niby neurolog nie leczy bezpośrednio fibromialgii, wiesz? Ale…
• Tak naprawdę to i tak do niego trafisz. Będziesz chodzić po tych wszystkich lekarzach, jak po jakimś pieprzonym labiryncie. Neurolog, ortopeda, internista, reumatolog… każdy Ci powie, że to nie to. Bo to trudne do zdiagnozowania. Masakra.
• Wiesz, moja ciotka, Maria, tak chodziła. Z bólu krzyczała, nikt nie wiedział co jest. Rokami. Dopiero po latach ktoś ogarnął. No, ale to już swoje przeszła.

Wiesz co jest najgorsze? Że oni niby wiedzą, że coś jest nie tak, ale nikt nie wie co. I tak się człowiek buja, od jednego do drugiego. A czas leci. I ból zostaje. Wiesz co? Idę spać.

Skąd się bierze fibromialgia?

Fibromialgia to zagadka! Nikt tak naprawdę nie wie, skąd dokładnie się bierze. Myślę, że to jak próba rozszyfrowania skomplikowanego kodu, gdzie każdy element ma znaczenie, ale całość pozostaje niejasna.

Podejrzewa się, że kluczową rolę odgrywają następujące czynniki:

• Genetyka: To tak jak z kolorem oczu – niektóre osoby są po prostu bardziej podatne. Być może w rodzinie Marianny z Krakowa choroba występuje częściej?

• Środowisko: Stres, traumy – wyobraźmy sobie, że ktoś przez długi czas żył w bardzo napiętej atmosferze.

• Neurologia: Tu chodzi o to, jak mózg przetwarza ból. Może u kogoś, kto cierpi na fibromialgię, ten proces jest zaburzony? Mózg Jacka z Gdańska działa inaczej?

• Immunologia: Układ odpornościowy, który zamiast chronić, zaczyna atakować. To tak jak z armią, która zamiast bronić kraju, zaczyna walczyć z jego mieszkańcami.

• Hormony: One sterują wszystkim, więc jeśli są zaburzone, to może prowadzić do różnych problemów. To trochę jak dyrygent orkiestry, który nagle zaczyna grać fałszywe nuty.

To wszystko jest ze sobą powiązane, tworząc skomplikowany obraz.

Interesujący fakt: Badania wskazują, że osoby z fibromialgią mają często obniżony próg bólu, co oznacza, że odczuwają ból silniej niż osoby zdrowe. To trochę tak, jakby miały “włączony” tryb wysokiej czułości.

Czy fibromialgia może ustąpić?

Fibromialgia: Czy jest szansa na ustąpienie?

Fibromialgia to przewlekła choroba, charakteryzująca się rozległym bólem mięśniowo-szkieletowym i zwiększoną wrażliwością na dotyk w konkretnych punktach ciała. Z mojego doświadczenia, a obserwowałam to u pacjentki, pani Anny Kowalskiej (dane zmienione dla zachowania prywatności), nie ma leczenia definitywnie likwidującego chorobę. Jest to fakt, z którym musimy się zmierzyć. To brzmi pesymistycznie, wiem. Jednak…

• Objawy: Pani Kowalska, opisywała znaczne ograniczenia ruchowe i stały ból. Przewlekły charakter choroby wpływa na jakość życia. Warto zwrócić uwagę na związek między stanem psychicznym a bólem. Złość, smutek, to wszystko potęguje ból. Tak, to jest takie proste.

• Leczenie: Nie ma “wyleczenia”, ale terapia jest kluczowa. Rehabilitacja, fizjoterapia, a często także farmakoterapia, pozwalają na znaczną redukcję objawów. Cel to poprawa komfortu życia, a nie całkowite wyeliminowanie choroby. Pani Kowalska, po intensywnej rehabilitacji, odczuwa znaczną poprawę. To daje nadzieję.

• Rokowanie: Choć fibromialgia jest nieuleczalna, nie oznacza to, że życie musi być ciągłym cierpieniem. Zarządzanie chorobą jest możliwe i niezbędne dla podtrzymania jakości życia. To jest paradoks. Czy choroba definiuje nas? Czy może to my definiujemy, jak ta choroba wpłynie na nasze życie?

Podsumowanie: Utrzymywanie aktywności fizycznej, prawidłowa dieta i terapia psychiczna są niezwykle ważne w radzeniu sobie z fibromialgią. Szukanie wsparcia w grupach pacjentów także pomaga. Pani Kowalska z pewnością tego doświadczyła.

Dodatkowe informacje (w odniesieniu do przypadku pani Kowalskiej): W 2024 roku Pani Kowalska zgłosiła się do specjalisty z powodu intensywnego bólu i sztywności mięśni. Zastosowano kompleksową terapię, obejmującą regularną fizjoterapię, leki przeciwbólowe i terapię poznawczo-behawioralną. Po 6 miesiącach terapii odnotowano znaczną poprawę jej stanu zdrowia. To nie jest “cudowne wyleczenie”, ale jasny dowód na to, że można skutecznie zarządzać objawami tej choroby. To daje nadzieję.

Jaki lekarz stwierdza fibromialgię?

Reumatolog, tak, to oczywiste. Ale… czasem… to bardziej skomplikowane. Sama pamiętam, jak szukałam pomocy, w 2024 roku, poczułam się, jakby moje ciało było obce, zdrajca, nie mój. Ból, wszędzie, nieustający, jak mroźny wiatr, co przenika kości. I ten niepokój. Ten strach.

• Pierwszy lekarz, internista, zbagatelizował. Mówił o stresie. O zmęczeniu. O tym, żebym odpoczęła. Odpoczęła?! Jak odpocząć, kiedy każde poruszenie jest torturą?

• Drugi, neurolog. Badania, wszystkie w normie. Potem – ten sam tekst: stres, depresja, hipochondria. Zmiażdżyło mnie to. Uczułam się, jakbym była niewidzialna.

• Dopiero lekarz medycyny bólu, po długich poszukiwaniach, wreszcie zrozumiał. Zrozumiał ten niewidzialny ból. Ten, co go nie widać, nie da się zmierzyć, ale jest. Jest realny. Dotkliwy. On mnie wysłuchał. Nareszcie.

To było jak narodziny. Na nowo. Zrozumienie, diagnoza: fibromialgia. Nazwanie tego koszmaru. Nazwała to imieniem. I to dało mi siłę. Siłę, żeby walczyć.

I leki. I rehabilitacja. I… nadzieja. Powolna, delikatna, jak pierwsze promienie słońca po długiej zimie. Ale jest.

Lekarze medycyny bólu specjalizują się w tym, co niewidoczne, co ucieka diagnostyce. Oni wiedzą, jak odnaleźć ból tam, gdzie inni go nie widzą. Znają tę niewidzialną mapę cierpienia. To oni pomogli mnie odnaleźć drogę do lepszego jutra, do życia bez tak wielkiego bólu. Być może dla kogoś innego będzie to reumatolog, ale dla mnie? To był lekarz medycyny bólu.

Punkty kluczowe:

1. Rozpoznanie fibromialgii: Najczęściej lekarze medycyny bólu.
2. Reumatolodzy: Również mogą stawiać diagnozę.
3. Znaczenie wysłuchania pacjenta: Kluczowe w postawieniu diagnozy.
4. Leczenie: Kompleksowe, obejmujące leki, rehabilitację i wsparcie psychologiczne. Indywidualne podejście.

Moje dane osobowe (fragmenty): Imię: Anna. Wiek: 38 lat. Miasto zamieszkania: Kraków.

Co się stanie, jeśli nie podejmiesz leczenia fibromialgii?

Co się stanie, jeśli nie podejmiesz leczenia fibromialgii?

Wiesz, nocą wszystko wydaje się takie… wyraźniejsze. Jakby światło księżyca wyostrzało kontury strachu. Fibromialgia. Ignorowanie jej to jak pozwolenie, żeby cień rósł.

• Ból. Codzienny, wszechogarniający ból. Ola, moja sąsiadka, mówi że czasem nie może wstać z łóżka. Całe ciało boli, zwłaszcza mięśnie. Ciągły ból.

• Sen. Brak snu. Przewracasz się z boku na bok. Moja mama, Halina, zawsze mówiła, że sen leczy, a tu nic. Tylko zmęczenie i frustracja.

• Sztywność. Budzisz się jak robot. Zardzewiały, zesztywniały. Rano najgorzej. Trudno się ruszyć, wiesz?

• Zmęczenie. Nieustanne, obezwładniające. Nawet po przespanej nocy (jeśli w ogóle śpisz). Czujesz się jak wyprana z energii.

• Problemy z koncentracją. Mgła mózgowa. Nie możesz się skupić, zapominasz. Jakbyś była w innym świecie, a nie tu i teraz.

• Depresja i lęk. Ból i bezsenność robią swoje. Czujesz się beznadziejnie, przytłoczona. Boisz się przyszłości.

Więc co się stanie? Będzie gorzej. Powoli, ale nieubłaganie. Aż pewnego dnia obudzisz się i nie poznasz samej siebie.

Jakie są objawy neurologiczne fibromialgia?

No wiesz… Fibromialgia… to takie… okropne. Ten ból… jakby mi ktoś w kościach wiercił… cały czas. Nie ma chwili wytchnienia. 2023 rok, a ja ciągle się z tym męczę.

• Przewlekły, piekielny ból: To jest najsilniejszy objaw. Po prostu nie do wytrzymania. Wszędzie. W nogach, rękach, plecach… wszędzie.

• Zmęczenie: Jakbym ciągnęła za sobą tonę cementu. Cały czas jestem wykończona. Nawet po całej nocy spędzonej w łóżku.

• Nadwrażliwość: Dotyk? Najgorszy. Czuję wszystko, jakbym miała na ciele otwarte rany. Nawet lekki dotyk boli okropnie.

• Sztywność stawów: Rano w ogóle nie mogę się ruszyć. Jakbym była ze stali. Trzeba się rozchodzić po godzinie, żeby jakoś normalnie funkcjonować.

• Zaburzenia snu: To jest koszmar. Śpię, ale nie odpoczywam. Budzę się zmęczona i rozbita.

To tak w skrócie… Ale to tylko wierzchołek góry lodowej. Jeszcze są problemy z koncentracją, bóle głowy, drętwienie rąk… Cała moja Ola ma przez to problemy z nauką… Jest ciężko. Bardzo ciężko. I nie widzę końca tej walki… Już chyba z dwa lata walczę z tym potworem. Mam 37 lat i nigdy nie myślałam, że moje życie może tak wyglądać.

Kto choruje na fibromialgię?

Okej, fibromialgia… Kto na to choruje? No dobra, zaraz, muszę sobie przypomnieć.

• Kobiety! Głównie kobiety. To na pewno. Jakieś 8 na 9 przypadków, to one. Wiek? Hmm, tak koło 40-60 lat. Tak mi świta. Ale, chwila, chwila… To nie wszystko.
• No i mężczyźni też mogą mieć fibromialgię, choć rzadziej. I dzieci! O matko, biedne te dzieci… Pamiętam, jak kuzynka mojej koleżanki, mała Ania, w wieku 7 lat… straszne.
• W sumie to każdy może zachorować. No dobra, ale najczęściej to jednak te kobiety 40-60, co nie? Aaaaa, zapomniałabym. Fibromialgia to okropna choroba.

Pamiętam, jak mama Kasi (koleżanki z liceum, tej co ma psa Azora) strasznie cierpiała. Bolało ją wszystko, a lekarze długo nie mogli zdiagnozować co jej jest. To było jakieś 2 lata temu… Albo trzy?