Ile w Polsce jest samotnych ojców?

Samotni ojcowie w Polsce: niewidzialna rzeczywistość

Mówi się o samotnych matkach, ale jak wiele uwagi poświęca się samotnym ojcom? Choć ich sytuacja jest równie, a może nawet bardziej złożona i wymagająca, dane na ich temat są zaskakująco ubogie. Oficjalne statystyki dotyczące tej grupy społecznej w Polsce są niekompletne, a dostępne informacje opierają się głównie na szacunkach. Szacuje się, że w Polsce żyje od 100 do 150 tysięcy samotnych ojców, co stanowi zaledwie 1-2% ogółu ojców w kraju. Ten niewielki procent jednak skrywa w sobie ogromną różnorodność historii i wyzwań.

Dlaczego tak trudno jest określić dokładną liczbę samotnych ojców? Po pierwsze, brak jest jednolitej definicji samotnego ojca. Czy jest nim tylko mężczyzna wychowujący dziecko po rozwodzie lub separacji? A co z ojcami, którzy przejęli opiekę nad dzieckiem po śmierci matki? Czy wliczyć w to również mężczyzn wychowujących dzieci, których matki nigdy nie znały? Rozbieżności w definicjach prowadzą do rozbieżności w danych.

Po drugie, system zbierania danych w Polsce nie jest dostosowany do precyzyjnego rejestrowania sytuacji samotnych ojców. Dane z urzędów stanu cywilnego dotyczą przede wszystkim formalnych aspektów, takich jak rozwody czy ustalenie władzy rodzicielskiej. Nie odzwierciedlają jednak rzeczywistego obrazu opieki nad dzieckiem, który często jest znacznie bardziej skomplikowany. Rodzice po rozwodzie mogą np. formalnie mieć wspólną opiekę, ale w praktyce jedno z nich przejmuje większą część obowiązków. Tego typu niuanse umykają standardowym statystykom.

Brak dokładnych danych przekłada się na trudności w dostosowaniu polityki społecznej do potrzeb samotnych ojców. Otrzymują oni znacznie mniejsze wsparcie niż samotne matki, zarówno na poziomie finansowym, jak i w zakresie dostępu do usług opiekuńczych czy poradnictwa. Sytuacja ta jest szczególnie dotkliwa w przypadku ojców wychowujących małe dzieci, którzy często muszą godzić pracę zawodową z obowiązkami rodzicielskimi, co może prowadzić do znacznego obciążenia i stresu.

Konieczne jest zatem podjęcie działań mających na celu poprawę sytuacji samotnych ojców w Polsce. Należy opracować bardziej precyzyjne metody zbierania danych, uwzględniające różnorodność ich sytuacji, a także stworzyć dedykowane programy wsparcia, uwzględniające specyfikę ich potrzeb. Ignorowanie tej grupy społecznej nie tylko jest niesprawiedliwe, ale także społecznie kosztowne. Inwestowanie w samotnych ojców to inwestowanie w dobrobyt całych rodzin i społeczeństwa. Tylko kompleksowe podejście, oparte na rzetelnych danych i empatii, pozwoli zapewnić im odpowiednie wsparcie i sprawiedliwe traktowanie.