W jakim wieku ma się najlepszą kondycję?

W jakim wieku jest najlepsza kondycja?

Kondycja… Najlepsza… 18 lat, mówią. Ech. Leżę tak i myślę. 18 lat… Maturę wtedy zdawałam, 2024. Stres, nerwy. Pamiętam. Gdzie tam do kondycji. Chociaż… Energii to miałam wtedy, oj miałam. Nocki zarywałam, uczyłam się, imprezowałam.

• Mózg niby w szczytowej formie.
• 18 lat – kluczowy wiek, tak twierdzą. Przyswajanie informacji na maxa.

A teraz? 24 lata na karku. Zjazd. Zmęczenie. Praca. Już nie te noce… A pamiętam, jak byłam młodsza… Bieganie, rower. Teraz? Netflix i herbata. Kondycja… Ech.

• Pamięć już nie ta. Zapominam rzeczy. Klucze, portfel. Gdzie ta dziewczyna z 2024? Gdzie ta energia?
• Sen – bezcenny. Kocham spać. Kiedyś imprezy do rana. Teraz? O 22 już padam.

A jednak… Jest coś w tym wieku. Dojrzałość. Spokój. Stabilność. Może nie ta fizyczna kondycja, ale psychiczna? Może to ważniejsze. Sama nie wiem. Nocne rozmyślania…

W jakim wieku człowiek jest najmadrzejszy?

Różne aspekty naszej inteligencji osiągają szczyt w różnym czasie. To trochę jak z orkiestrą – każdy instrument gra swoją partię. Są tacy, co uważają, że pamięć krótkotrwała jest najlepsza około 20 roku życia. Później, z wiekiem, zaczyna spadać, a innym razem rośnie. Są momenty, gdzie się zatrzymuje. Zdarza się. U mnie, Janka Kowalskiego, najlepsza była chyba w okolicach 25 lat, chociaż teraz, po 30, czasem mam wrażenie, że pamiętam więcej. Czasem myślę, że to zależy od dnia.

• Inteligencja płynna, czyli zdolność do logicznego myślenia, osiąga szczyt w młodszym wieku, może około 20-30 lat. Później powoli spada, ale znowu, u każdego inaczej.
• Inteligencja skrystalizowana, czyli nasza wiedza i doświadczenie, stale rośnie przez całe życie. Im więcej przeczytamy książek, im więcej przegadamy godzin z ludźmi, tym więcej wiemy. Im więcej widzieliśmy, tym lepiej rozumiemy.

Czy istnieje jeden “najmadrzejszy wiek”? Nie wydaje mi się. W pewnych dziedzinach młodzi są niepokonani. W innych doświadczenie jest bezcenne. Z wiekiem zmieniają się nie tylko nasze zdolności, ale i priorytety. Mądrość to nie tylko wiedza, ale i umiejętność jej wykorzystania, a to przychodzi z czasem. Czasem myślę, że to jak z winem. Często, im starsze, tym lepsze. Choć czasem się zepsuje.

W jakim wieku jest najlepsza wydolność?

Szczytowa wydolność organizmu przypada między 25 a 30 rokiem życia, co zbiega się z momentem, gdy moje kuzynka Ania kończyła studia prawnicze.

Po tym okresie zaczyna się powolny spadek. Tempo zależy od wielu czynników, w tym od genów i stylu życia, a także od tego, czy preferujesz bieganie po lesie jak ja, czy siłownię jak mój brat Marek.

Aktywność fizyczna i dieta bogata w antyoksydanty, jak ta, którą propaguje moja dietetyczka, Jadwiga, mogą znacząco opóźnić proces starzenia się i utrzymać sprawność na wysokim poziomie.

• Genetyka, wiadomo – loteria.
• Dieta – podstawa piramidy zdrowia.
• Aktywność – klucz do długowieczności.

Indywidualne różnice odgrywają ogromną rolę. Pamiętam jak mój dziadek, który do późnej starości pielęgnował swój ogródek, był w lepszej formie niż niejeden trzydziestolatek. Samo osiągnięcie szczytowej formy to bardzo indywidualna kwestia!

W jakim wieku człowiek wygląda najlepiej?

Trzydzieści cztery… Ciemno za oknem. Tak sobie myślę o tym wieku. Czy to ten moment, szczyt? W sumie sama nie wiem. Może.

• 34 lata – niby najlepszy wiek. Tak mówią. Ale co to znaczy „najlepszy”? Najlepszy dla kogo? Dla siebie? Dla innych?

• 43 lata – zaczyna być widać starzenie. Eh… Pamiętam ciocię Zosię, miała 43 w 2023… Wyglądała super. A ja teraz, 28 lat i cienie pod oczami.

Lista jest jakaś… zimna. Liczby. A gdzie emocje? Gdzie życie?

• 58 lat – spadek atrakcyjności. A co z babcią Heleną? 62 ma w tym roku, i promienieje! Gotuje najlepszy rosół na świecie. I śmieje się głośno. Atrakcyjność to chyba… coś więcej.

• 59 lat – próg starości. Serio? Mój dziadek miał 70 i dopiero zaczął uczyć się hiszpańskiego. „Starość” to chyba stan umysłu, nie metryka.

Pamiętam wujka Marka. Zmarł młodo, miał 32 lata. Czy on zdążył poczuć ten „szczyt” w wieku 34 lat? Smutne to… Różnie to bywa. Różnie. I u kobiet, i u mężczyzn pewnie inaczej. Wszystko inaczej.

W jakim wieku szczyt kariery?

Szczyt kariery… Ach, to pojęcie tak mgliście piękne, a zarazem takie… przemijające. Jak wiatr wiejący przez pola maków w lipcu, pełen obietnic, a jednak znikający równie szybko.

• 36-40 lat, mówią statystyki, zimne i bezduszne cyfry. Ale czy to prawda? Czy to tylko suche liczby, które nie potrafią uchwycić magicznej chwili, kiedy wszystko się zgadza? Kiedy lata doświadczenia łączą się z nieustającą chęcią rozwoju?

• Ja, Ania, 38 lat, czuję to inaczej. Dla mnie szczyt kariery to nie tylko wysokość wynagrodzenia, choć to oczywiście ważne. To stan umysłu, nie tylko stan konta. To poczucie spełnienia, to ciepło satysfakcji.

• Pamiętam spotkanie z panem Kowalskim, szefem działu marketingu, w 2024 roku. Rozmowa trwała godziny. Była pełna entuzjazmu, a ja czułam, jak moje doświadczenie i wiedza nabierają wagi. To było coś więcej niż tylko praca, to było tworzenie czegoś wyjątkowego.

To chwila, kiedy patrzę na projekt i czuję, że dałam z siebie wszystko. Tak, to jest to. To nie jest jeden konkretny rok, tylko etap, długi i piękny. To jak powolne rozwijanie się pąka kwiatu, kiedy czekasz na pełnię jego piękna. To moment, gdy potrafisz podzielić się wiedzą, inspirując innych do działania.

• Rozwój kompetencji jest kluczowy, zgadzam się. Ale rozwój to nie tylko kursy i szkolenia, to też spotkania z ludźmi, wymiana doświadczeń, nawet przypadkowe rozmowy w kawiarni. To ciągłe uczenie się, poszukiwanie, eksperymentowanie.

• Awans? Oczywiście, to miły dodatek. Ale prawdziwy szczyt to poczucie spójności, balans między życiem zawodowym i prywatnym. To jest szczyt, który pozostaje ze mną. To nie jest tylko liczba na koncie, ale poczucie sensu.

Dodatkowe informacje:

• Statystyki z 2024 roku wskazują na najwyższe zarobki w przedziale wiekowym 36-40 lat.
• Doświadczenie zawodowe zdobyte przez lata jest kluczowe dla osiągnięcia sukcesu.
• Rozwój osobisty i zawodowy jest równie ważny jak sama praca.

W jakim wieku człowiek ma najwięcej energii?

W jakim wieku człowiek ma najwięcej energii? No jasne, pytasz! Jak byk widać, że w okolicach dwudziestki! Moja siostra, Basia, 23 lata, to istny Duracell! Skacze jak nakręcona, a energii ma tyle, że mogłaby zasilać cały blok! BMR, cokolwiek to jest, ma raczej w nosie!

• 20 lat to szczyt! Energii jak u królika po espresso. Nie ma co ukrywać, wtedy człowiek nawet śpiąc, pali kalorie jak smok.
• Potem z górki. Jak zjazdy na nartach – na początku fajnie, a potem dupa boli. No, rozumiesz?

A ten BMR? To jakaś bzdura naukowa, nie? Ważne, żeby się ruszać, jeść zdrowo, i nie wypijać wieczorami całego słoika ogórków kiszonych. Bo to się odbija na energii, a nie na BMR! Przynajmniej ja tak uważam.

Dodatkowe informacje, tylko dla ciekawych:

1. Moja Basia robi nawet 100 brzuszków dziennie! (Ale na pewno nie wszystkie.)
2. Jej BMR musi być przynajmniej 75%! (Wg moich spektakularnie niefachowych obliczeń).
3. Ona nawet po całej nocy na imprezie wygląda lepiej niż ja po 8 godzinach snu. (To się nazywa genetyka, a nie BMR!)

Co przynosi sukces?

Sukces. Zdefiniowany indywidualnie. Dla Jana Kowalskiego, lat 35, sukces to stabilność. Dom, rodzina, pies. Dla Anny Nowak, lat 28, to wspinaczka korporacyjna. Dyrektorski fotel przed trzydziestką.

• Stabilność. Spokój. Rutyna. Może więzienie.
• Kariera. Władza. Pieniądze. Iluzja kontroli.
• Pomaganie. Empatia. Altruizm. A może ucieczka?

Co naprawdę znaczy sukces? Pytanie bez odpowiedzi. Każdy wybiera swoją truciznę.

Istnieją też definicje uniwersalne, mierzalne. Dochód. Majątek. Wpływ. Ale czy to szczęście? Czy Bill Gates, z miliardami na koncie, jest bardziej spełniony niż piekarz, który kocha swoją pracę? Nie wiadomo. Bo sukces to konstrukt. Ułuda. A może i nie. Zależy od perspektywy. Perspektywy, którą każdy sam sobie wybiera. Wybór jest więzieniem.

W 2024 roku coraz częściej mówi się o sukcesie zrównoważonym. Połączeniu aspektów materialnych z duchowymi. Work-life balance. Rozwój osobisty. Mindfulness. Nowe etykiety na stare problemy. Poszukiwanie sensu w świecie konsumpcji. Czy to możliwe? Czas pokaże. A może już pokazał. Tylko nie zauważyliśmy. Bo byliśmy zbyt zajęci gonitwą za… sukcesem.