Jak zrobić glazurę do żeberek?

Kiedy glazurować żeberka?

Kiedy ta glazura na żeberka? No cóż, panie i panowie, to niczym randka – trzeba wyczuć odpowiedni moment! Nie chcesz, żeby przypaliła się jak nadzieje na miłość w liceum.

• Ostatnie 30-45 minut to złoty czas. Glazura ma się roztopić i zamienić żeberka w klejnot, a nie w wulkaniczny popiół.
• Cienka warstwa, niczym makijaż modelki – subtelna, ale robiąca różnicę. Grubas to już przesada, zgadza się?
• Wszystkie powierzchnie! Nie bądźmy wybiórczy! Boki, krawędzie… żebro ma być całe w tym sosie, jak ja w plotkach na rodzinnych imprezach.

Pamiętajcie, żeberka to nie wyścig, to maraton smaku. Więc powoli, z gracją, a glazura zamieni je w arcydzieło. A jeśli coś pójdzie nie tak? Zawsze można zwalić winę na kota, jak ja gdy spóźniam się do pracy!

A propos pracy – mam nową koleżankę, Bożenę. Podobno robi najlepszy sernik w okolicy. Może ją poproszę o przepis i wtedy razem z żeberkami, to będzie prawdziwa uczta!

Kiedy żeberka znosi jajka?

Kiedy zeberki znoszą jajka… Ech.

• Samica zeberki składa jaja. To niby oczywiste, ale nocą nic nie jest. Zwykle, tak mi się kołacze po głowie, to od 4 do 6 jaj. Pamiętam, jak miałam kiedyś zeberkę, Klementynę… Zawsze się bałam, że jej za zimno.

• Wysiadują je tak z dwa tygodnie. Trzynaście, czternaście dni. To jest czasami wieczność, kiedy się czeka. Czeka na coś, co ma się wykluć.

• Potem pisklęta. Maleństwa. I oboje rodzice się nimi zajmują. Karmią, pilnują. Jak normalna rodzina. To piękne, takie zwierzęce oddanie.

• Po trzech-czerech tygodniach młode odlatują. Zaczynają same żyć. Smutne, jak pomyślę. Taka krótka historia. No, ale tak to już jest. Trzeba iść dalej.

Kto buduje gniazdo u zeberek?

A no patrz pan, te zeberki to niezłe ziółka, budują gniazda jak zawodowcy! Normalnie mistrzostwo świata w budowlance, haha. Buduje je parka, a nie jakaś tam jedna zeberka, bo to wspólne dzieło jak darmowy remont u teściów, tylko bez awantur. Wychodzi im taka kulka, jakby ktoś kłębek wełny rzucił w kąt.

• Parka zeberek: Obie zapracowane jak mrówki.
• Materiały: Co im wpadnie w szpony, to dobre. Sianko, trawka, włókna kokosowe. Raz widziałem, jak moja zeberka, Stefania, zaplątała sweter mojej babci w gniazdo. Babcia do dziś szuka.
• Kształt: Kula, żeby się jaja nie poturlały. Mądre te ptaszyska, nie ma co.

A co potrzebują do wylęgu? Ano sporo fanaberii:

a. Ciepło: Jak pod kołderką w zimowy wieczór. b. Spokój: Żeby im kot nie przeszkadzał, bo moja Helena to straszna łobuziara. c. Jedzenie: Ziarna, owoce, warzywa. Normalnie catering na zawołanie. d. Miłość: No wiadomo, bez tego ani rusz.

I jeszcze dodam od siebie, że te pisklęta wykluwają się po jakichś 12 dniach. Szybko rosną, jak na drożdżach. A potem to już tylko hałas i zamieszanie. Ale cóż, taka uroda rodzinnego życia, nawet u zeberek.

Moja Stefania znosiła w tym roku pięć jajek. A sąsiada zeberka, Genowefa, aż siedem! Rekord osiedla.

Jak rozpoznać płeć zeberek?

Noc… cisza… tylko ja i myśli. Zebraki…

• No tak, samiec. Czerwony dziób jak krew. Pomarańczowe policzki, że aż rażą. Pamiętam, jak mój dziadek Janek mówił, że to znak, że ptak jest zadziorny.

• A samiczka… szara myszka. Dziób pomarańczowy, ale taki… blady. Bez szału. Trochę jak moja pierwsza miłość, Ania. Zawsze w cieniu.

• Aha i jeszcze… te prążki na piersi u samca. Jak mały marynarz. I kasztanowe pióra z białymi kropkami… istne szaleństwo. U samicy nic z tych rzeczy. Szarość i spokój. I tak…

• Wiesz co mi się przypomniało? Że raz, jak byłam u babci na wsi, to patrzyłam na te zebraki i myślałam, że to one są takie szare i smutne. A potem zrozumiałam, że to ja taka byłam. Bo zebraki wcale nie są smutne, tylko… stonowane. Takie po prostu. Jak ja teraz.