Czym jest choroba Quasimodo?

Zespół Quasimodo – kiedy wygląd staje się więzieniem

Zespół Quasimodo, potocznie nawiązujący do postaci dzwonnika z powieści Victora Hugo, nie jest formalnym rozpoznaniem medycznym. To raczej metafora opisująca skrajne przeżywanie dysmorfofobii (BDD – Body Dysmorphic Disorder), czyli zaburzenia dysmorficznego ciała. Określenie to, choć obrazowe, może być krzywdzące i stygmatyzujące, dlatego warto skupić się na zrozumieniu istoty problemu, a nie na etykietce. Nie chodzi o samą obecność rzeczywistego defektu, ale o jego subiektywną, nierzeczywistą i wyolbrzymioną interpretację.

Osoby zmagające się z dysmorfofobią doświadczają nieustannego, intensywnego lęku związanego z postrzeganiem swojego wyglądu. Fiksują się na konkretnej części ciała (nos, uszy, skóra, symetria twarzy, budowa ciała itp.), którą uważają za deformowaną, brzydką i odrażającą, nawet jeśli dla otoczenia jest ona zupełnie normalna lub defekt jest minimalny. To przekonanie jest tak silne, że dominuje nad racjonalnym myśleniem i prowadzi do obsesyjnych zachowań.

Charakterystyczne dla „zespołu Quasimodo”, czyli skrajnej formy BDD, jest wycofanie społeczne i izolacja. Osoba dotknięta zaburzeniem unika kontaktów, boi się oceny i wyśmiewania, co z kolei pogłębia poczucie wstydu i lęku. Codzienne czynności, takie jak wyjście do sklepu czy spotkanie ze znajomymi, stają się niezwykle trudne, a czasem wręcz niemożliwe. Życie osoby z BDD toczy się wokół obsesyjnego myślenia o defekcie, kontrolowania go w lustrze, kamuflowania go makijażem, ubraniem czy unikając pewnych sytuacji.

Co ważne, „zespół Quasimodo” nie jest kwestią próżności. To poważne zaburzenie psychiczne, które wymaga specjalistycznej pomocy. Terapia poznawczo-behawioralna (CBT) pozwala na zmianę negatywnych myśli i schematów poznawczych, a terapia ekspozycji z powstrzymywaniem reakcji pomaga stopniowo oswajać się z lękiem i redukować kompulsje. W niektórych przypadkach konieczne może być również wsparcie farmakologiczne.

Należy pamiętać, że osoby zmagające się z dysmorfofobią potrzebują zrozumienia i empatii. Bagatelizowanie ich problemu czy sugerowanie, że „wystarczy przestać o tym myśleć”, jest nie tylko nieskuteczne, ale i krzywdzące. Wczesna diagnoza i odpowiednie leczenie pozwalają na powrót do normalnego funkcjonowania i odzyskanie radości z życia.

#Choroba Quasimodo #Postać Quasimodo #Ubiór Quasimodo