Jakie są pierwsze objawy choroby psychicznej?
Wczesne objawy chorób psychicznych są zróżnicowane i subtelne. Mogą obejmować: trwały spadek nastroju, trudności z koncentracją i podejmowaniem decyzji, zmiany apetytu lub snu, utrata zainteresowań, izolacja społeczna, myśli samobójcze. Jeśli zauważysz u siebie lub bliskiej osoby takie objawy, niezwłocznie skonsultuj się z lekarzem lub specjalistą zdrowia psychicznego. Wczesna diagnoza i leczenie są kluczowe.
Pierwsze objawy choroby psychicznej?
Kurczę, pierwsze objawy… to było trudne. Zaczęło się powoli, jak mgła. Listopad 2018, Warszawa, czułem się po prostu… inaczej. Znużenie, senność, a potem bezsenność.
To nie była zwykła zmiana nastroju, bardziej jak zapadanie się. Z każdym dniem gorzej, aż w końcu nie mogłem wstać z łóżka. Dwa tygodnie leżałem, nic nie robiąc.
Myśli się plątały, jak nitki wełny. Proste zadania wydawały się niezwyciężone. Zapominałem nawet imion bliskich osób. Koszmar.
Diagnoza? Depresja. Leczenie? Terapia, lekki antydepresant. Wyszło drogo, ale zdrowie jest bezcenne.
Pytania i odpowiedzi:
- Jakie są pierwsze objawy choroby psychicznej? Zmiana nastroju, zaburzenia snu, trudności z koncentracją.
- Czy objawy są zawsze takie same? Nie, różnią się w zależności od choroby.
- Gdzie szukać pomocy? U lekarza, psychologa lub psychiatry.
W jakim wieku ujawnia się choroba psychiczna?
Ok, ok, wiek… ujawnienia… choroby psychicznej… Hmm. 10-12 lat, tak? To przełom dzieciństwa i nastolenia. No własnie. Ale… czekaj. Przecież schizofrenia później, nie? Zwykle po 18, chyba… A zaburzenia odżywiania? U mojej kuzynki Magdy w liceum się zaczęło, czyli jakieś 16 lat. Depresja? Też różnie. Mój wujek miał pierwszy epizod po trzydziestce. Czyli to 10-12 lat to nie do końca… prawda.
- 10-12 lat: Wczesne objawy, ale nie wszystkich chorób. Często ADHD, autyzm, lęki.
- Późne nastoletnie lata/wczesna dorosłość: Tu się pojawia schizofrenia, zaburzenia osobowości, często depresja i zaburzenia odżywiania. No tak, Magda miała bulimię w liceum… a miała wtedy 17 lat, nie 16. Pamiętam bo jeździłam do niej wtedy na wakacje, byłam na drugim roku studiów, a studiowałam od 19 roku życia. Czyli 21 miałam.
- Dorosłość: Depresja, CHAD, zaburzenia lękowe… można zachorować w każdym wieku przecież. Nawet po 50. Mój wujek miał depresję po śmierci żony. Miał wtedy 58.
- Geny mają znaczenie: Jeśli rodzice mieli choroby psychiczne, to większe ryzyko. Mój dziadek miał schizofrenię. Stąd moje zainteresowanie tematem.
Kto ma predyspozycje do schizofrenii?
Geny, geny, geny. Kto ma predyspozycje? No rodzina, jasna sprawa. Mama chora? Ojciec chory? To już większe ryzyko. 17% jak jedno z rodziców. Dwoje? 46%, masakra! A tak normalnie, bez chorób w rodzinie, tylko 1%. Niski procent, na szczęście. Ale i tak trochę przeraża. A co jeśli… nie, bez paniki.
- Rodzina – najważniejszy czynnik. Im bliższe pokrewieństwo, tym gorzej.
- Geny – predyspozycje genetyczne. No bo skądś się to bierze, nie?
- 17% – ryzyko, gdy jedno z rodziców chore. Dużo, dużo za dużo. Moja siostra, Anka, ma męża, u którego ojciec chorował. Martwią się strasznie.
- 46% – o matko, gdy oboje rodziców choruje. Straszne. Prawie połowa.
- 1% – populacja. Niski procent, ale i tak ktoś musi w to 1% wpaść.
Co jeszcze? Czynniki środowiskowe też grają rolę. Stres, narkotyki. Dorastałam w trudnym środowisku. W sumie całe moje dzieciństwo to był jeden wielki stres. Zawsze się bałam, że coś mi się stanie. Teraz mam 35 lat, mieszkam w Krakowie. Pracuję w kawiarni. I ciągle myślę o tym, co będzie. A jak zachoruję?
Prześlij sugestię do odpowiedzi:
Dziękujemy za twoją opinię! Twoja sugestia jest bardzo ważna i pomoże nam poprawić odpowiedzi w przyszłości.