Czy można chodzić z zerwanym ścięgnem?

Czy można chodzić z zerwanym ścięgnem Achillesa? Subtelności diagnozy i konsekwencje chodzenia po urazie.

Zerwanie ścięgna Achillesa, choć brzmi dramatycznie, nie zawsze uniemożliwia całkowicie chodzenie. To właśnie ta pozorna paradoksalność – możliwość poruszania się pomimo poważnego urazu – sprawia, że diagnoza bywa utrudniona i wymaga czujności zarówno ze strony pacjenta, jak i lekarza.

Prawda jest taka, że po urazie ścięgna Achillesa, wiele osób doświadcza “częściowej sprawności”. Ból jest oczywiście obecny, często silny, ale staw skokowy nie jest całkowicie unieruchomiony. Pacjenci mogą poruszać się z widocznym utykaniem, opierając się na przodostopiu i unikając obciążania pięty. To właśnie ta możliwość, choć bolesna i nieprawidłowa, maskuje często prawdziwy zakres uszkodzenia.

Dlaczego tak się dzieje? Ścięgno Achillesa nie jest jedynym elementem odpowiedzialnym za zginanie stopy. Inne mięśnie i tkanki mogą częściowo kompensować jego utratę funkcji, umożliwiając minimalny ruch. To jednak nie oznacza, że chodzenie po zerwaniu ścięgna jest bez konsekwencji. Przeciwnie, dalsze obciążanie uszkodzonego miejsca może:

• Przedłużyć czas gojenia: Nieprawidłowe obciążanie uniemożliwia prawidłową regenerację tkanki łącznej, wydłużając proces leczenia i zwiększając ryzyko powikłań.
• Zwiększyć ryzyko powtórnego zerwania: Niezrośnięte, obciążone ścięgno jest bardziej podatne na ponowne uszkodzenie, prowadząc do jeszcze dłuższego okresu rehabilitacji i potencjalnych problemów z funkcjonalnością stawu.
• Powodować nieprawidłowe zrosty: Chodzenie po urazie może prowadzić do powstawania blizn, które ograniczą zakres ruchu i sprawność stawu skokowego w przyszłości.
• Nasilać ból: Dalsze obciążanie uszkodzonego obszaru znacząco pogarsza ból, utrudniając rehabilitację i codzienne funkcjonowanie.

Dlatego też, choć możliwość chodzenia po zerwaniu ścięgna Achillesa jest faktem, nie należy jej interpretować jako brak konieczności konsultacji lekarskiej. Objawy mogą być subtelne, a sama możliwość “chudnięcia” po urazie może maskować poważny problem. Rozpoznanie zerwania ścięgna wymaga dokładnego badania lekarskiego, które potwierdzi diagnozę i pozwoli na wdrożenie odpowiedniego leczenia, w tym unieruchomienie stawu i skuteczną rehabilitację, minimalizując ryzyko powikłań i zapewniając pełny powrót do sprawności. Ignorowanie urazu może prowadzić do długotrwałych problemów i trwałego upośledzenia funkcji stawu skokowego.