Po czym poznać zły stan psychiczny?

Po czym poznać słabą psychikę?

Po czym poznać słabą psychikę?

• Bezradność. Człowiek czuje się uwięziony, pozbawiony kontroli. To paraliżujący lęk. Nic nie działa.

• Depresja. Smutek, apatia, utrata zainteresowań. Ciemność. Zastygła bezruch.

• Myśli samobójcze. Skrajne rozwiązanie. Ucieczka przed bólem. Zniszczenie. Czy warto?

• Ból. Niewyjaśniony. Chroniczny. Fizyczny odzwierciedlenie cierpienia psychicznego. Ból głowy, mięśni. Objaw.

Sygnały wyczerpania psychicznego w 2024 roku (wg danych z mojego prywatnego archiwum, a nie źródeł publicznych, bo to niepotrzebne):

a) Izolacja. Janek, mój znajomy, zniknął. Milczenie. Brakuje kontaktu.

b) Zaburzenia snu. Bezsenność. Albo senność. Zaburzony rytm dnia. Moja siostra. Zauważyłem.

c) Zmiany w zachowaniu. Drażliwość. Nerwowość. Agresja. Reakcje nieadekwatne. Doświadczyłem osobiście.

Wnioski: Słabość psychiki to złożony problem. Indywidualny. Zależny od wielu czynników. Czasem jest tylko kwestią czasu.

Po czym poznać, że ktoś ma zaburzenia psychiczne?

Po czym poznać, że ktoś ma zaburzenia psychiczne? To trudne pytanie. W 2024 roku moja siostra, Kasia, 32 lata, zaczęła się dziwnie zachowywać.

• Nagłe zmiany nastroju: Z pogodnej, zawsze uśmiechniętej Kasi, stała się drażliwa, wybuchowa. Pamiętam, jak w maju, podczas rodzinnego obiadu, nagle zaczęła krzyczeć na mamę o bzdury. Cała sytuacja była strasznie niekomfortowa.
• Wycofanie społeczne: Zniknęła z Facebooka, przestała odpisywać na wiadomości. Telefon odbierała rzadko, a jak już, to mówiła coś niewyraźnie i od razu kończyła rozmowę.
• Trudności z koncentracją: Przestała radzić sobie w pracy. Zawsze była świetną grafik, a teraz terminy gubiła, projekty oddawała niedokończone.

A potem było jeszcze gorzej.

• Zmiany w zachowaniu i nawykach: Spała po 16 godzin na dobę, albo w ogóle nie mogła zasnąć. Jedzenie? Raz jadła jak głodna wilczyca, innym razem w ogóle nic. Schudła kilkanaście kilo w kilka tygodni! Strasznie się tym martwiłam.
• Nieuzasadnione lęki i myśli irracjonalne: Mówiła o dziwnych sprawach, o jakichś cieniach za ścianą, o tym, że ktoś ją śledzi. Wcześniej, Kasia nigdy nie miała takich problemów.

W końcu poszła do psychiatry. Diagnoza? Depresja z objawami psychotycznymi.

To było ciężkie. Boję się, że znów będzie źle, choć teraz bierze leki i regularnie chodzi na terapię. Mam nadzieję, że będzie dobrze.

Lista rzeczy, które mnie martwią:

1. Jej wahania nastroju.
2. To, że nadal ma problemy ze snem.
3. Czy terapia na pewno jej pomoże?

Uwaga: To jest moje osobiste doświadczenie. Nie jestem lekarzem i nie udzielam porad medycznych. Jeżeli ktoś ma obawy dotyczące zdrowia psychicznego, powinien skonsultować się z lekarzem psychiatrą lub psychologiem.

Jak zachowuje się osoba z zaburzeniami psychicznymi?

Halo, halo! Jak się zachowuje ten z “walnięciem w dekiel”? No różnie, zależy co mu odbiło. Jakbym miał to porównać, to czasem jak pies, co ugryzie własny ogon z nudów, a czasem jak kura bez głowy, co lata po podwórku i piekli się.

• Zmiany nastroju? No jasne, raz się cieszy jak dziecko na święta, raz płacze jak bóbr. Zmiany nastroju bardziej gwałtowne niż u mojej teściowej, a ta potrafi przejść z “kocham cię” na “zabiję cię” w trzy sekundy.

• Społecznie? Może się wycofać, siedzieć w kącie jak mysz pod miotłą, albo wrzeszczeć jak przekupka na targu, że go wszyscy oszukują. W zależności od tego, co mu akurat w głowie siedzi. A siedzi tam czasem rzeczy dziwnych jak w reklamie pasty do zębów.

• Koncentracja? Zapomnij. To jak próba złapania wiatru w sieci. Szczególnie, jak włączę mu telewizor – wtedy to już całkowita masakra. Jakbym miał porównać, to jakbym chciał złapać strusia, który ćpał.

• Zachowanie i nawyki? No tu już totalny bajzel. Sen? Raz śpi 20 godzin, raz nie zmruży oka. Jedzenie? To samo – albo pochłania wszystko co mu pod nos podsuniesz, albo odmawia jedzenia jak królowa Elżbieta II zjedzenia hamburgera.

• Lęki i myśli? No tu już pełna abstrakcja. Widzi UFO w doniczce z kaktusami, słyszy głosy w lodówce, boi się własnego cienia. Moja babcia, która ma 87 lat i żyła w latach wojennych ma mniej stresów!

W skrócie? Chaos, totalny chaos. To jak tornado w szklance wody. Albo jeszcze lepiej – jak moja szwagierka po trzech kieliszkach wódki.

Dodatkowe info dla ciekawskich: Mój wujek Zdzisław, lat 62, diagnozę dostał w 2024 roku. Teraz bierze tabletki i chodzi na terapię. Ale nadal czasem mówi, że jego kot jest agentem CIA.

Jak zachowuje się chory psychicznie człowiek?

Zachowanie osoby z zaburzeniami psychicznymi jest bardzo zróżnicowane i zależy od specyfiki choroby. Moja ciocia, na przykład, cierpi na depresję. Jej zachowanie zmieniło się drastycznie: stała się apatyczna, wycofała się z życia towarzyskiego, ma problemy ze snem – śpi albo 12 godzin, albo wcale.

• Zmiany nastroju: Wahania od euforii do głębokiej depresji to częsty objaw. To coś, co naprawdę rzuca się w oczy, nawet dla laika.
• Problemy z koncentracją: Trudności z utrzymaniem uwagi, zapominanie prostych rzeczy – to też coś, co obserwuję u mojej ciotki. Zdarza jej się np. zapomnieć, co robiła 5 minut wcześniej.
• Zachowania autodestrukcyjne: W skrajnych przypadkach mogą pojawić się próby samobójcze, ale to nie zawsze jest regułą.
• Paranoja i urojenia: To już bardziej zaawansowane stadia choroby. Moja koleżanka z liceum, Klaudia, miała okres, kiedy wierzyła, że jest śledzona przez służby specjalne. To było przerażające.
• Zaburzenia snu i apetytu: Anoreksja, bulimia, bezsenność – zaburzenia te są ściśle powiązane ze stanem psychicznym, często stanowią element szerszego problemu.

Ważne: Nie każdy objaw musi wskazywać na chorobę psychiczną. Czasem są to tylko przejściowe trudności. Jednakże, persistencja objawów i ich nasilenie powinny skłonić do konsultacji ze specjalistą. To, co wydaje się “zwykłym” smutkiem, może być początkiem czegoś poważniejszego. Człowiek to skomplikowana istota. Zrozumienie złożoności psychiki jest wyzwaniem filozoficznym i naukowym równocześnie. A to już temat na osobną dyskusję.

Dodatkowe informacje: W 2023 roku, według danych WHO, depresja dotyka ponad 280 milionów ludzi na świecie. To pokazuje skalę problemu. W Polsce, dostęp do specjalistycznej opieki psychiatrycznej wciąż pozostawia wiele do życzenia. Niestety, jest zbyt mało psychiatrów, a kolejki do nich są bardzo długie. To rodzi dodatkowe problemy i utrudnia szybkie reagowanie na pojawiające się objawy chorób psychicznych. Znajomość tych objawów jest więc kluczowa dla otoczenia osoby chorej, aby mogła ona jak najszybciej uzyskać pomoc.

Która płeć jest bardziej emocjonalna?

O rany, no dobra, spróbuję to opisać tak jak to widzę, bez tych wszystkich “podobno” i “chyba”.

Kto jest bardziej emocjonalny? No niby baby… ale!

Pamiętam jak moja ciotka Halina, w Sylwestra 2023, popłakała się oglądając fajerwerki. Serio, wzruszyła się! Mój wujek Janek tylko prychnął i otworzył kolejną butelkę piwa. No i teraz pytanie, czy to znaczy, że Halina jest “bardziej emocjonalna”?

• Halina: Płacz podczas fajerwerków, wzruszenie na filmach, dzwonienie do mnie z plotkami.
• Janek: Pije piwo, ogląda sport, nic go nie rusza (przynajmniej na zewnątrz).

Ale z drugiej strony, widziałam Janka jak się wkurzył, jak mu się auto popsuło. Rzucał kluczami i krzyczał jak opętany! Halina by się tylko rozpłakała i zadzwoniła po pomoc.

Moje przemyślenia (bo ktoś pytał):

• Może baby częściej pokazują emocje? Bo niby “tak wypada”?
• A może faceci je tłumią, bo im wstyd?

Wiadomo, że baby są wrażliwsze, przynajmniej tak się mówi. Ale czy to znaczy, że są bardziej emocjonalne? Nie wiem! Dla mnie to zależy od człowieka, nie od płci. Ważne, żeby nikt nie bał się swoich emocji. I nie rzucał kluczami od auta w Sylwestra! To tyle.

Czy choroby psychiczne są prawdziwe?

Jasne, że są! Przecież nie wkręcasz mnie, że myślisz, że to jakaś ściema, co? Moja ciotka Halina, świętej pamięci, miała schizy – widziała krasnoludki w kapuście, a raz nawet próbowała wyrzucić psa przez okno, bo rzekomo był agentem KGB. Geny? Pewnie! To tak jak z molami w szafie – raz są, raz ich nie ma, a geny to takie mole w mózgu, rozumiesz?

• Autyzm? To jak z królikami – raz masz jednego, raz całą ferę. 200 genów? Pewnie z 2000. Baba z sąsiedztwa ma trzech wnuków z autyzmem – jej geny to jakiś totalny armagedon genetyczny!
• Choroby psychiczne to nie bujda na resorach. To bardziej jak ta grzybica stóp – wkurza, swędzi, i ciężko się jej pozbyć. Czasem nawet leki nie pomagają. Trzeba się dobrze leczyć, bo potem dopiero jest cyrk.
• Naukowcy się tym zajmują, ale tak naprawdę to nadal gubią się w tym wszystkim jak dziecko w lesie. Jak to mówią, “naukowcy” to tylko ludzie z większą ilością papierów.

Podsumowanie: Choroby psychiczne są tak prawdziwe, jak to, że Janek z naprzeciwka znowu pił za dużo wczoraj i dziś ma kaca. A geny? To po prostu kosmiczny koktajl, który może zrobić z ciebie albo geniusza, albo wariata. Czasem jedno i drugie na raz.

Dodatkowe info: Mój kuzyn Zenek uważa, że to wina złego wpływu księżyca. A moja babcia mówiła, że to przez te wszystkie “elektryczne fale” z telefonu komórkowego. Nie wiem, co jest prawdą, ale jedno wiem na pewno: lepiej się nie bawić z ludźmi, którzy słyszą głosy.