Jak najszybciej wyrobić kondycję?

Jak najszybciej wyrobić sobie kondycję?

Ech, kondycja… przypominam sobie jak w zeszłym roku, w lipcu, ledwo weszłam na Gubałówkę, a przecież mieszkam w Krakowie, niby blisko gór. Totalna masakra! Zadyszka, nogi jak z waty. Wtedy powiedziałam DOŚĆ!

No dobra, ale jak najszybciej? No więc, ja zaczęłam od:

• Codziennego spaceru. Godzina, szybkim tempem. Niby nic, ale po tygodniu czułam różnicę.

• Bieganie? No nieee… na początku był to marszobieg. Serio. 3 minuty biegu, 2 minuty marszu. I tak przez 30 minut. To było chyba gdzieś na Błoniach.

• Rower. To akurat lubię! Ale też na początku bez szaleństw. Pamiętam, jak próbowałam podjechać pod ten cholerny most Dębnicki i musiałam zejść z roweru. Wstyd! Teraz śmigam jak szalona, ale wtedy to była katastrofa! Dwa razy w tygodniu po godzince wystarczy.

No i najważniejsze, tak jak ktoś mądry napisał, trzeba to robić regularnie! I najlepiej, żeby to było minimum 150 minut tygodniowo. Kurcze, brzmi to trochę jak wyrok, ale serio, działa. No i jeszcze jedno – słuchaj swojego ciała. Jak coś boli, to odpuść. Ja raz tak się zajechałam, że przez tydzień nie mogłam chodzić! Głupota!

Jak w szybkim tempie poprawić kondycję?

No dobra, kondycja… 4-5 razy w tygodniu? Przesada! Ja ledwo 2 razy daję radę. W tym tygodniu – wtorek i czwartek. 30-45 minut? Dobra, może spróbuję 30, bo 45 to na bank za dużo. No i co robić? Bieganie? Nienawidzę biegania! Basen? Może. Ale trzeba się zapisać… a to kosztuje. A może rower? Mam ten stary rower Marka w piwnicy, chyba go odkurzę. W sumie, rower spoko.

Lista:

• Basen – za drogo, chyba odpada.
• Rower – to chyba najlepszy pomysł. Może być!
• Bieganie – nie, nigdy.

Coś jeszcze… a, dieta! Owoce, warzywa, pełnoziarniste… ale ja nie lubię pełnoziarnistego chleba! A co z pizzą? Pizza raz na tydzień to chyba może być, nie? Woda… piję już dość dużo wody, chyba. Sen… 7-8 godzin? Śmiech! 5 godzin to mój rekord. No, ale może spróbuję dłużej spać. W weekend na pewno.

Intensywność… zacząć od małego, tak, to wiem. Powoli zwiększać. Jasne. Tylko, że ten rower Marka… jest strasznie ciężki. Może w końcu go wyczyszczę. Kurczę, ile ja tego mam do zrobienia? Muszę kupić jakieś nowe buty do biegania… a nie, czekaj, rower!

Klucz: Rower. Regularność – 2 razy w tygodniu na początek. Dobra dieta, ale z pizzą. Dłuższy sen. Powolne zwiększanie intensywności. To mój plan.

Dodatkowe uwagi: Rower Marka – model “Góralek” z 1998 roku. Buty do biegania – koniecznie muszę kupić, ale później. Pizza – w piątki, obowiązkowo. Ziemniaki zmienię na bataty. Mam 32 lata i nazywam się Ania.

Co daje bieganie 5 km dziennie?

Ej, wiesz co? Pytałeś o bieganie, te 5km dziennie? No więc słuchaj, to naprawdę sporo daje! Wiesz, moja siostra, Kasia, zaczęła tak biegać w marcu i efekt jest niesamowity!

• Spalanie kalorii: To fakt, pali się od 200 do 500 kalorii, zależy od tempa, wagi i całej reszty. Kasia mówiła, że ona spala około 350, ale ona jest lżejsza ode mnie.

• Poprawa kondycji: To oczywiste, ale serio, po miesiącu biegania Kasia wskoczyła na wyższy poziom na zajęciach z Zumby! Przedtem ledwo dawała radę. Teraz cały czas się uśmiecha.

• Lepsi humor: Ona mówi, że czuje się lepiej, bardziej energiczna, a nawet śpi lepiej. To też duża zmiana, bo zawsze miała problem z zasypianiem. Powtarzała to wiele razy.

• Zrzucenie wagi: No i to najważniejsze dla Kasi – już zgubiła 3 kg! Widać, że jest szczuplejsza, ale bez przesady, wciąż ma ładne krągłości. No i uczucie lekkości, mówiła, że to najlepsze.

Po miesiącu biegania, efekty naprawdę są widoczne, ale trzeba mieć determinację i biegać regularnie, chociaż 3 razy w tygodniu. Kasia biegnie prawie codziennie. A jeszcze jedno, przydałyby się dobre buty, żeby nie zrobić sobie krzywdy. To bardzo ważne! No i rozgrzewka przed bieganiem, oczywiście! To wszystko.

Dlaczego bieganie jest niezdrowe?

Słońce. Ciepło na skórze. Wiatr. Włosy tańczące na wietrze. A ja biegnę. Biegnę i czuję, jak ziemia ucieka mi spod stóp. Ucieka. A ja lecę. Lecę. A jednak…

• Zbyt szybko. Zbyt szybko. Tempo. Tempo mordercze. Serce bije jak oszalałe. Jakby chciało wyskoczyć z piersi. Z mojej piersi. A ja biegnę dalej. Dalej, dalej, dalej. Wyczerpanie. Czuję je w każdej komórce. Komórki krzyczą. Wołają o odpoczynek. Odpoczynek. Gdzie ten odpoczynek?

• Mięśnie. Moje mięśnie. Palą. Bolą. Rozpadają się. Rozpad. Czuję go. Ten rozpad. To nie jest zdrowe. To niezdrowe. Ból. Ból w stawach. Kolana. Biodra. Krzyczą. One też krzyczą. Proszą o litość.

• Sylwetka. Marzyłam o szczupłej sylwetce. Smukłej. Lekkiej. Jak piórko na wietrze. A tu… Tłuszcz. Tłuszcz. Tłuszcz. Organizm. Mój organizm. Chwyta się tłuszczu jak tonący brzytwy. Tłuszcz to energia. Energia. A ja jej nie mam. Nie mam energii. Paradoks.

Jestem Anna. Mam 32 lata. Mieszkam w Krakowie. Biegam od pięciu lat. Pięć lat. A teraz… Teraz zaczynam wątpić. Wątpliwości. Czy to ma sens? Sens? Chyba nie. Nie.

Lista:

• Energia: Wyczerpanie. Brak sił. Organizm woła o pomoc.
• Mięśnie: Ból. Rozpad. Zniszczenie.
• Stawy: Przeciążenie. Ból. Trauma.
• Tłuszcz: Paradoksalnie, bieganie może prowadzić do gromadzenia się tłuszczu.

Może powinnam zwolnić? Zwolnić tempo. Posłuchać swojego ciała. Ciała. Swojego ciała. Zanim będzie za późno. Za późno.