Jak mogę zrezygnować z opłacania składki zdrowotnej?

Okej, spróbujmy to przerobić, żeby brzmiało bardziej… no wiecie, jakbym to ja wam opowiadała, a nie jakiś urzędnik:

Jak ja ogarnęłam rezygnację ze składki zdrowotnej (tej DOBROWOLNEJ)?!

Słuchajcie, powiem wam, temat składki zdrowotnej to dla mnie zawsze była jakaś czarna magia. Bo niby obowiązkowa, niby nie… No ale dobra, skupmy się na tym, jak zrezygnować z tej dobrowolnej, bo o nią tu chodzi.

Więc, jak ja to zrobiłam? No, tak naprawdę to wcale nie było takie straszne, jak myślałam. Dwa kroki i po wszystkim (no, prawie).

• Krok pierwszy: papiery, papiery… czyli wniosek. Trzeba było napisać jakiś wniosek. Pamiętam, że się strasznie stresowałam, bo nie wiedziałam, jak to w ogóle ugryźć. Gdzie to złożyć? ZUS, NFZ… które wybrać? Koniec końców, wrzuciłam go chyba do ZUSu, bo jakoś mi się tak wydawało logiczne. Ale wiecie co? Chyba oba miejsca są okej. Ważne, żeby w ogóle gdzieś to złożyć. Tylko gdzie właściwie można taki wniosek znaleźć? No właśnie, poszukać online albo podpytać w ZUSie, sami powinni coś mieć.

• Krok drugi: przestań płacić, a samo się stanie! Najprostsze, co można sobie wyobrazić. Serio. Po prostu przestałam opłacać składki. I co się stało? No nic. Przynajmniej na początku. Potem, po jakimś czasie, moje ubezpieczenie po prostu… wygasło? Zniknęło? No, przestało istnieć, to chyba najlepsze określenie. I co z tego wynika? No, że już nie mam tego ubezpieczenia z automatu. Ale czy to źle? To już zależy od sytuacji każdego z nas, prawda? Czy warto rezygnować? Hmmm, chyba to pytanie zostawiam bez odpowiedzi, bo to bardzo osobiste.

I tyle! Serio. Może to trochę chaotyczne, ale w sumie tak to wyglądało. Pamiętajcie tylko, żeby się upewnić, że wiecie, co robicie i jakie są konsekwencje. Bo wiecie, lepiej dmuchać na zimne, niż potem żałować.