Czy babciowe dla samotnych matek?

Babciowe dla samotnych matek? O Boże, to pytanie tak bardzo mnie ostatnio dręczy! Wiesz, sama jestem samotną matką, małą Zuzię wychowuję. Sama. I wiesz co? Czasem czuję się tak cholernie wykończona, że nawet nie mam siły pomyśleć o tym, co będzie jutro. A babciowe? To jakby promyk nadziei, mała gwiazdka na niebie w tym całym chaosie.

No ale czy na pewno przysługuje? Przeczytałam gdzieś, że tak, rodzicom, w tym samotnym matkom, z jednym dzieckiem. Żadnych progów dochodowych, pisali. Ale serio? Bez progów? To brzmi zbyt pięknie, żeby było prawdziwe. Pamiętam, jak moja koleżanka, Ania, się dopytywała – bieganie po urzędach, tony papierków, a na końcu zastrzyk jakiejś minimalnej kwoty. Czy to warto było tej całej użerania się z biurokracją? Sama nie wiem.

Może ktoś ma inny doświadczenie? Może ktoś wreszcie opowiedział mi o tym prościej, po ludzku? Bo te wszystkie urzędowe języki to dla mnie czarna magia. Serio. Ja tylko chcę dać Zuzi lepsze życie, dać jej to, czego sama nie miałam. A babciowe, nawet niewielkie, mogłoby nam trochę ulżyć. Mogłoby. Może.

Czy to jest sprawiedliwe, że nie ma progów dochodowych? Może bogatsze matki nie powinny dostawać tej pomocy? Z drugiej strony, jak mamy sprawdzać ich dochodowość? Znowu ton papierologii? To jak z tym zawalonym systemem? Jestem zmęczona. Bardzo. Zbyt bardzo. A Zuzia się śmieje. To mi daje siłę. Ale babciowe? To by było naprawdę wspaniale.