Jak samemu pokonać nerwicę?

Jak samemu pokonać nerwicę? Boże, to pytanie… Sama z tym walczę, wiecie? I powiem wam, że łatwo nie jest. Wcale. Wiem to z autopsji, z własnego, gorzkiego doświadczenia. Pamiętam ten koszmar, bezsenne noce, uczucie, że duszę mi ktoś ściska. Jakbym miała zaraz eksplodować.

Wyciszenie? To podstawa, ale łatwo powiedzieć, trudniej zrobić, prawda? Dla mnie joga? No tak, w teorii pięknie brzmi. W praktyce? Czasem uda mi się, czasem leżę na kanapie i patrzę w sufit, a myśl o rozciąganiu tylko pogłębia mój niepokój. Ale staram się. Naprawdę. Czasem nawet wyskoczy z tego kilka minut prawdziwego spokoju. To jak w lotka – mały sukces, ale jakże ważny!

Unikanie stresu? Ha! Żartujesz sobie? To jak chcenie złapać dym w ręce. Nie da się. Ale przynajmniej nauczyłam się stawiać granice. Pamiętam tą pracę, ta firma… zabijała mnie powolutku. A ja… zabrałam się za szukanie nowej, ale w pewnym momencie zrozumiałam: nie dam rady. Naprawdę nie dam rady. I co zrobiłam? Odłożyłam to na później. Powiedziałam “stop”. I wiecie co? To była najlepsza decyzja w moim życiu. Dostałam czas. Czas na regenerację. Na oddychanie. Na poprostu bycie.

Dbanie o siebie? To klucz. Brzmi banalnie, ale to prawda. Chociaż czasem to najtrudniejsza rzecz na świecie. Zaczęłam od małych kroków. Spacer po lesie, gorąca kąpiel, książka. Głupstwa? Nie. To były kamienie milowe w mojej walce. I wiecie co? Zauważyłam różnicę. Jakby powoli, stopniowo, to uczucie dusienia zaczynało słabnąć. Może to tylko iluż procentach, może jakieś tam 10%? Ale dla mnie to jest dużo. Naprawdę. Dużo. Bo walka z nerwicą to maraton, a nie sprint. I co najważniejsze – nie jesteś sam. To tez trzeba pamiętać.