Jak nazwać chodzenie po górach?

Okej, spróbujmy to ugryźć z trochę bardziej… ludzkiej strony, co? Jak to jest z tym chodzeniem po górach, bo przecież nie powiemy, że idziemy na “górską turystykę pieszą”, no nie? To brzmi tak… urzędniczo.

No więc, jak ja to widzę? Zawsze się zastanawiałam, czy jest jedno, jedyne słowo, które oddaje ten stan. Wiesz, ten moment, kiedy sapiesz pod górę, a pot ci cieknie po plecach, ale wiesz, że za chwilę będzie ten widok… ten widok, który odbiera dech w piersiach. Jak to nazwać?

“Wędrówka górska”? No niby tak, w sumie pasuje. Ale jakoś… mało w tym pasji. Brzmi trochę jak niedzielny spacerek, a przecież często to jest istna walka z samym sobą, prawda? Pamiętam jak raz w Tatrach, prawie mi nogi odpadły, a słońce prażyło niemiłosiernie. Wędrówka? Chyba raczej survival! Ale widok ze szczytu? No coś niesamowitego, warte każdego kroku.

“Trekking górski”? To już brzmi bardziej konkretnie. Tak bardziej… profesjonalnie. Jakbyś szykował się na jakąś poważną wyprawę, a nie tylko na godzinę w lesie. Ale czy każdy spacer po górach to od razu trekking? Nie wiem, sama nie wiem. Trochę to dla mnie za bardzo “fit” brzmi. Chociaż… jak tak myślę, to ta moja ostatnia wyprawa w Bieszczady, z tym plecakiem ważącym chyba tonę, to chyba jednak kwalifikowała się jako trekking, no nie?

No i mamy “górska turystyka piesza”. Kurczę, to brzmi strasznie poważnie. Jak z jakiegoś przewodnika dla turystów. I niby wszystko się zgadza, bo chodzimy, po górach i to w celach turystycznych… Ale gdzie tu jest ta radość? Gdzie jest ta magia gór? No właśnie, gdzie?

W sumie to chyba nie ma jednego, idealnego słowa. Zależy, o czym mówimy, o jakim konkretnie wypadzie. Czy to leniwe włóczenie się po dolinach, czy zdobywanie wymagających szczytów. Może po prostu “chodzenie po górach” jest najlepsze? Bo jest takie… zwyczajne, proste i zrozumiałe. No nie wiem, co Ty o tym myślisz?