Co trzeba umieć na poziomie B2?

B2, co to właściwie znaczy? Niby “swobodna komunikacja”, ale czy na pewno? Pamiętam, jak dostałam pierwszą pracę, gdzie wymagany był angielski na poziomie B2. Stresowałam się jak cholera! Niby zdałam egzamin, certyfikat w kieszeni, a i tak czułam się, jakbym miała zaraz utonąć w morzu słów. Formalne teksty? Jasne, e-maile do szefa pisałam, raporty też się zdarzały… Ale czy to była ta mityczna “swobodna komunikacja”? Czasem miałam wrażenie, że konstruuję te zdania jak robot, każde słowo starannie dobierane, żeby, broń Boże, nie popełnić błędu. A eseje? No cóż, powiedzmy, że nie należały do moich ulubionych form literackich…

Złożone treści medialne? Hmmm… Oglądanie wiadomości po angielsku – dawało radę, ale jak już trafiłam na jakiś wywiad z politykiem, pełen idiomów i żargonu, to czułam się totalnie zagubiona. A rozmowy? Tu było różnie. Z kolegami z pracy, na luzie – szło całkiem nieźle. Ale pamiętam konferencję, gdzie nagle ktoś do mnie zagadał o, nie wiem, fluktuacjach na rynku kryptowalut. I co? Zatkało mnie. Niby rozumiałam pojedyncze słowa, ale całość… jak przez mgłę. Czyli jednak to B2 nie takie magiczne.

Gdzieś czytałam, że tylko jakieś 30% ludzi, którzy deklarują znajomość angielskiego na poziomie B2, faktycznie nim operuje. To trochę przerażające, prawda? Ile osób, tak jak ja kiedyś, oszukuje samych siebie? Bo niby “radzi sobie z większością sytuacji komunikacyjnych”, ale tak naprawdę to ciągła walka, żeby nadążyć, żeby zrozumieć, żeby się nie skompromitować. Dlatego teraz stawiam na praktykę, praktykę i jeszcze raz praktykę. Bo co z tego, że mam ten certyfikat, skoro prawdziwy test to życie, a nie kartkówka?

#Egzamin Językowy #Język Angielski #Poziom B2